Rozdział XXVII

Już od kilku dni siedzimy na głowie Moonów. Cassidy i Austin mają już dość moich narzekań, czy im nie przeszkadzamy. Kazali mi się po prostu zamknąć i siedzieć na czterech literach, ile będzie mi się podobało.
Ojciec nie odezwał się do nas ani razu. Najwidoczniej trzyma do nas urazę, że nie zaakceptowaliśmy jego 'żony idealnej'. A Cynthia? Ta kobieta ma wprawę. Najpierw wykurzyła nas z domu i otumaniła tatę, groziła mi szkołą z internatem, a teraz, gdy ją śledzimy nie mamy na nią żadnych dowodów. Albo faktycznie jest niewinna, albo stara się taką udawać. I kieruję się do drugiego podpunktu, bo gdyby była niewinna i idealna, to by nie próbowała ukraść pieniędzy. Raz nawet tutaj przyszła i domagała się jej zwrotu. No chyba śni!
To są pieniądze przeznaczone dla mnie i Megan od mamy i dawnego taty.
Codziennie rozmawiam z Cassidy, która już nie pracuje w Sonic Boomie. Powiedziała, że nie będzie pracować u osoby, która mnie zraniła. Rozmawiamy o wszystkim, co chcemy. Okazało się, że Cass chodzi z Dustinem, którego poznała w kawiarni. Chłopak był po zawodach miłosnych. Był w tej samej kawiarni, czekając na dziewczynę z kwiatami i czekoladkami, ale ona go wystawiła. Moon chciała go pocieszyć i zaprosiła na kawę. Dał jej róże i słodycze, a potem poznawali się co raz lepiej. Mają wiele wspólnych zainteresowań. Razem uważamy, że to strasznie romantyczne. Teraz tylko pytanie - kiedy ślub?
A ja i Austin? On jest naprawdę kochany, w co nigdy nie wątpiłam, ale no cóż... Zaprosił mnie na pierwszą oficjalną randkę. Blondyn wynajął łódkę i popłynęliśmy w rejs po morzu. Zjedliśmy tam kolację, a późnym wieczorem, trzymając się za ręce, szliśmy po rozgrzanym piasku po plaży. Układa nam się doskonale, a wszyscy dookoła sądzą, że jesteśmy dla siebie stworzeni.
Trish chodzi z Dezem. Nic dziwnego, iskry między nimi można było już zauważyć od początku. Ich związek jest trochę... dziwny i nienormalny (bo oboje uwielbiają Zalienów i z różnych innych powodów), ale ogromnie się cieszę ze szczęścia moich przyjaciół.
Dru nadal spotyka się z Ryanem i wydaje się, że przy nim promienieje. Kolejna zaleta.
Ale wiadomo, że szczęście nie może trwać wiecznie. Zawsze coś musi się rozwalić.

Siedzieliśmy w piątek przy stole, czekając na robione przez Cassidy śniadanie. Dziewczyna zaprosiła Dustina, więc my też mogliśmy go lepiej poznać. Chłopak był miły i szarmancki oraz inteligentny, ale miejscami wredny i złośliwy. Ciekawe, co? Miły i wredny.
- Gotowe! - blondynka podała nam na talerzach jajecznicę, do szklanek nalała soku, a sama usiadła na kolanach swojego chłopaka i wpatrywała się w nas. Austin trzymał moją rękę pod stołem, a Megan rozmawiała półszeptem z Nelsonem.
- No więc. Czym się zajmujesz, Dustin? - spytał Austin.
Zauważyliście, jakie mieli podobne imiona? Obojgu to się spodobało i pomogło jeszcze bardziej zakolegować. Nigdy nie zrozumiem facetów.
- Uwielbiam sport, a pracuję na pół etatu w sklepie właśnie ze sprzętem sportowym. I w weekendy chodzę na studia medyczne.
Pokiwałam głową z uznaniem.
- No nieźle - uśmiechnęłam się - widać Cassidy, że trafił ci się ideał.
Blondynka wybuchnęła śmiechem.
- Mój ideał - pocałowała chłopaka prosto w usta - i cieszę się, że zaproponowałam mu tą kawę. Nie wyobrażam sobie teraz życia bez niego.
- Cass, daj spokój - zaśmiał się Austin - jakbyście byli sobie przeznaczeni, to bylibyście razem tak czy siak.
Dziewczyna zrobiła zabawną minę, na co zachichotałam.
- Być może - powiedziała - ale to byłoby za kilkadziesiąt lat.
Blondyn pokręcił niedowierzająco głową.
- Idziemy do szkoły. Do zobaczenia później - rzekłam, cmoknęłam przyjaciółkę w policzek i wyszłam ramię w ramię z Austinem z domu.
Przed nim stał już wóz Dez'a, a obok niego stał właściciel i jego dziewczyna.
- Heej! - zaćwierkałam i przytuliłam mocno Trish - tak dawno was nie widziałam - objęłam rudego.
Mój chłopak przybił z Perado żółwika.
- Trochę to trwało, ale już jesteśmy wszyscy razem. Opowiadaj, co tam u was? - szatynka pociągnęła mnie za ramię.
- U nas? Chyba u was jest trochę bardziej ciekawie - uśmiechnęłam się łobuzersko.
Dziewczyna spaliła buraka.
- U nas? Ciekawiej? - spytała nienaturalnie wysokim głosem - chyba żartujesz.
Pokręciłam przecząco głową i patrzyłam wyczekująco na przyjaciółkę.
- No co? - podniosła ręce w geście obrony - w ciąży nie jestem, prawda?
Zachichotałam. Zapowiadał się wspaniały dzień.

~*~

W szkole już nie było tak kolorowo. Nauczycielka z biologii zrobiła nam kartkówkę, do której byłam kompletnie nieprzygotowana. Jessica znów pokazywała swoje pazurki i próbowała nam za wszelką cenę dopiec. A do tego pokazała się Angela, więc nie byłam pewna, czy Austin przypadkiem nie wpadnie w jej sidła.
Siedziałam sobie na czwartej lekcji, ze znużeniem wpatrując się w tablicę, na której matematyczka zapisywała skomplikowane, według niej, wzory, które ja miałam opanowane już w paluszku. Austin wydawał się być nieobecny, więc go nie nęciłam rozmową. Ale napisać na karteczce można.
Wyrwałam nieduży kawałek z zeszytu i napisałam nieczytelnie "Co się stało?"
Gdy podawałam mu ją, spojrzał na mnie i uśmiechnął się słabo.
A potem zaczął pisać.
"Nic, po prostu wspomnienia. To wszystko... Po prostu. Angela prawie zniszczyła naszą przyjaźń, wszystko, co nas łączyło. A teraz mnie męczy, bo chce, abym cię zostawił i wrócił do niej. Od rana pisze SMS-y i nie daje mi spokoju".
Westchnęłam. Myślałam, że da sobie spokój z moim chłopakiem.
- A co tu się dzieje? - usłyszałam nad swoją głową ponury głos profesor Smith - mogę to skonfiskować?
Wskazała na karteczkę.
- Nie - odpowiedział krótko Austin i schował ją do kieszeni - już nie będziemy. Obiecujemy.
Kobieta odeszła pod tablicę, wysyłając nam co chwilę ostrzegawcze spojrzenia.
A gdy zadzwonił dzwonek, pochowałam szybko książki do torby jak popadnie i wściekła wyszłam z sali. Szukałam Angeli. Jak ona śmie? Myślałam, że się poprawi i w końcu da nam spokój. Ale najwidoczniej należała ona do osób, które nigdy się nie zmieniają. Zupełnie jak Jessica. Niby wszystko ostatnio było w porządku, a teraz znów nam dokucza.
Znalazłam ją przy szafce.
- Ty - warknęłam do niej - co ty sobie wyobrażasz?!
- Co ty ode mnie chcesz, co? Jesteś jakąś wariatką czy co? Co ci znowu zrobiłam?
Prychnęłam.
- Już ty dobrze wiesz co. Już nie dość szkody wyrządziłaś? Musisz dalej próbować zabrać mi Austina?
Nawet się nie obejrzałam, a koło mnie stali Moon, De La Rosa i Perado. Ten pierwszy położył mi rękę na ramieniu.
- Ale o co ci chodzi? - próbowała wyglądać niewinnie, ale już dość znałam jej sztuczki.
- O to, że chcesz za wszelką cenę mnie skrzywdzić. O to, że chcesz odebrać mi Austina. To nie wystarczy? - mój głos brzmiał jak ostra brzytwa.
- Ally, daj spokój - Austy próbował mnie uspokoić - chodź. Jeśli mi ufasz, to zostaw ją.
Złagodniałam.
- Ufam ci. Nie ufam jej.
- Chodź. Daj spokój, już i tak do niej nie wrócę.
Po chwili westchnęłam zrezygnowana i odeszłam z moimi przyjaciółmi w stronę stołówki.

~*~

Dez odwiózł nas też do domu. Pożegnaliśmy się z nim i Trish i weszliśmy do środka.
Tam na kanapie siedziała zapłakana Cassidy.
- O Boże, Cass, co się stało? - podbiegłam czym prędzej do przyjaciółki.
Przytuliłam ją, a ona ufnie położyła mi głowę na ramieniu.
- Czy to Dustin? Spiorę mu tyłek - Austin starał się brzmieć jak idealny brat.
- Nnnniee, to nnie on - wydukała przez płacz - byłam dziś z nim u lekarza... iiii...
- Jesteś w ciąży, tak? O to chodzi? - próbował zgadywać Austy.
- Nnnie... Mam białaczkę...

**************************************

Hejka wszystkim moim czytelnikom! ♥
Co tam u was? U mnie dobrze! Humorek się poprawił, ale jutro do szkoły :C
Jak się podoba rozdział? Liczę, że będziecie komentować ;)
Następny już niedługo ♥